Hier het reisverslag van reis
Vrijdag 20 januari, zaterdag 21 januari
Op vrijdagavond leek het al direct helemaal mis te gaan: de bus bleek kapot voordat we erin zaten. De reisleider stuurde ons via de groepsapp een alarm waarna het probleem rap werd opgelost en we in een andere bus alsnog volgens planning vertrokken. Paniek voor niets en iedereen weer blij. Wat een feest om elkaar weer te zien! Ook de nieuwe reisgenoten voelden zich snel in de groep opgenomen. Na drie jaar duimen draaien, konden we eindelijk weer op pad. En de weersverwachting was ook al zo goed: we waren op weg naar verse sneeuw! Jippie! Tijdens de busreis werd volop gekletst en geslapen. Sommigen hebben de hele nacht kletsend doorgebracht, sommigen vooral slapend. Na een verder voorspoedige busreis arriveerden we tegen elven in een sprookjesachtig besneeuwd Hüttau, alwaar we hartelijk verwelkomd werden door Hubert, Birgit, Daniel, Peter en Jorine. We konden direct onze spullen uitladen en naar onze kamers brengen. Dat viel nog niet mee want de lift in het hotel weigerde plotsklaps zomaar om op te stijgen. Lag echt niet aan ons! Maar ook dit technische probleem werd vlot opgelost in samenwerking met alle verdiepingen. Waarna ons de bekende zaterdagse lunch (soep en pasta) werd geserveerd.
Na de lunch vertrokken de meesten van ons naar de skiverhuur. Waar ze gelukkig ook voorzien waren van langlaufmateriaal. Ella liep stralend blij met haar nieuwe langlaufmateriaal de winkel uit. Ter plekke had ze langlauflatten, -stokken en -schoenen aangeschaft, echt het nieuwste van het nieuwste met een ingenieus systeem om de schoenen te sluiten zonder veters te hoeven strikken. Dat ze dat nou nog niet voor skischoenen hebben bedacht…….
Vervolgens reden we door naar het dalstation van de skilift om daar de aanhanger te parkeren. En een paar begeleiders sprongen uit de bus om de piste te inspecteren. Dat bleek voor een enkeling een pittige afdaling te zijn, ondanks de goede sneeuw. Toch kwam iedereen weer veilig terug in het hotel. Waar volop werd gekletst, gelachen, genoten van een drankje. Tussendoor wat koffers uitpakken en een enkeling heeft het bed al even getest. Buiten begon de sneeuw alweer te vallen…..
Bij het diner namen we het heft in eigen hand; we schoven de tafels tot een gezelliger opstelling. Ondanks de gezelligheid begon de nachtelijke busreis zijn tol te eisen; aan de bar hangen nu nog enkele volhouders dikke pret te hebben maar velen zijn al onder het Oostenrijkse dekbed gekropen. Hopelijk droomt iedereen heerlijk en staan we morgen allemaal gezond weer op.
Laatste nieuws: het sneeuwt nog steeds stevig door. O, wat is dat toch mooi!
Zondag 22 januari
Enkele diehards bleken gisteravond nog tot diep in de nacht te hebben gezwoegd om alle bi-uniques startklaar te maken. Toch werd iedereen om 7 uur gewekt door een duo (vader & dochter). En al ruim voor achten zaten de meesten redelijk uitgerust aan het ontbijt. De bus vertrok met slechts een kleine vertraging; rond 9.15 zat iedereen in de bus. Ook ontbrak er geen handschoen of helm. En zelfs de sleutel van de aanhanger reisde met ons mee. Onderaan de piste pasten twee mensen ineens niet meer in hun skischoenen. Toch wel vreemd want gisteren bij de skiverhuur paste alles perfect. Maar niet getreurd, onze chauffeur Ronald reed net zo vrolijk als altijd met hen een extra rondje langs de skiverhuur. Zelfs op deze eerste wintersportdag werden al vele prachtige afdalingen gemaakt, loipes gekraakt en wandelroutes verkend. Ondanks het verzoek van Bert om het toch vooral deze eerste dag rustig aan te doen. Hou toch op Bert, deze prachtige sneeuw nodigt uit om
voluit te gaan. 
Zowel de langlaufers, skiërs als wandelaars bleven in de buurt van de Roter 8, dus tijdens de diverse pauzes werd het beregezellig in het restaurant aan de voet van de piste. Zelfs bij het hardwerkende personeel van het restaurant kon er op een gegeven moment een lachje vanaf. Zou ons plezier besmettelijk zijn?
Rond vieren was iedereen weer beneden, zonder kleerscheuren of andere schade. Wel met pretogen en rode wangen. De bi-uniques hebben het prima gehouden: hulde aan onze nachtwerkers!
Hup allemaal in de bus, terug naar het hotel, douchen, een drankje en een babbeltje aan de bar, eten om zes uur….uuuhhh…..beetje later want om vijf voor zes sprongen er ineens nog een paar stinkende oksels onder de douche. Tijdens het diner hebben we gezamenlijk uit volle borst de jarige moeder van Remco toegezongen. En nu zitten we midden in de pubquiz en geeft Peter een rondje aan ons allemaal omdat ie ooit heeeeeeel lang geleden 50 is geworden.
Maandag 23 januari
Ons illustere wekduo kreeg ons ook vanmorgen allemaal weer op tijd aan het ontbijt. Inmiddels staan de blaren op hun knokkels van het kloppen op al die deuren dus voor het wekken morgenochtend wijzen we later vanavond een andere vrijwilliger aan. De bus vertrok best netjes op tijd en maakte een snelle tussenstop bij de skiverhuur want Bert was niet meer te houden en wilde met alle geweld vandaag met de langlaufploeg op stap. Daar heeft ie dan wel het juiste materiaal voor nodig, vandaar die tussenstop. De langlaufers stapten samen met de wandelaars als eersten de bus uit om de omgeving van Reitdorf onveilig te maken. De rest reed vrolijk in polonaise door naar die Rote 8. Alle skischoenen bleken nog steeds te passen en niemand was iets vergeten dus vandaag zaten we allemaal snel in de lift. De wolken hingen laag, de sneeuw viel gestaag, de zon kwam de hele dag nauwelijks tevoorschijn, het vroor dat het kraakte en bovenop de berg stond een stevige wind. Iedereen was dus dik ingepakt en dan zijn die gele hesjes bijzonder handig. Mirjam wedelde vrolijk over het bospad. Robert zat vandaag in de bi-unique en Herbert stond erachter, ze vlogen samen over de bulten.
Na de lunch had Walter wel zin in een tochtje per bi-unique en samen met Siebren ging ie op pad. Samen vielen ze om en samen stonden ze weer vrolijk op. Daarna stond Suzan te springen om ook een ritje in de bi-unique te maken. Gillend van de pret kwam ze naar beneden suizen, het echode door de bergen.
De langlaufers en wandelaars hadden het heel gezellig met elkaar, ze hebben een flinke tocht gemaakt, genoten van de verse sneeuw en heerlijk geluncht bij Klause. Ella was helemaal in haar element; met haar nieuwe latten ging ze als een speer. Bert had het wat zwaarder maar ja, wat dacht je dan ook, na 10 jaar niet op de latten te hebben gestaan? Na de middagtocht haalde Ronald ze allemaal weer op en bracht ze naar het restaurant onderaan die Rote 8 voor de hoognodige warme chocola met slagroom dan wel halve liters skiwasser of cola.
Vanmorgen hadden we her en der wat wisselingen van begeleiders bedacht. Dat bleek voor iedereen goed uit te pakken. Ondanks de grijze wolken en de kou is het een bijzonder vrolijke dag geworden.
In de bus op weg terug naar het hotel bleek Bert de meeste pijn te hebben. Spierpijn. Overal. Toch bleef ie lachen. Om ons. Wat een reisleider hebben we toch!
Tijdens het diner bood Barry spontaan aan om ons morgen te wekken. Ook weer geregeld. We hebben de pleisters al klaar liggen voor zijn knokkels. De aanmeldingen voorbereidingen voor de bonte avond stromen al binnen. Vanwege het enorme succes van Peter als quizmaster is hij ter plekke tijdens het diner gepromoveerd tot presentator/organisator van de bonte avond (die gelukkig nog heeeel ver weg is). Peter, van harte! Weer tijd voor een rondje?
Op het avondprogramma voor vanavond staat een wandeling door het dorp, op verzoek ingekort van twee uur naar 20 minuten. Gevolgd door de glühwein van Birgit, die vanavond verrassend lekker smaakte. Inmiddels zijn de spelletjes uit de kast getrokken, worden de meest wilde plannen voor morgen gesmeed, verhalen uitgewisseld en vriendschappen voor het leven gesmeed.
Dinsdag 24 januari
Wat is het toch mooi wakker worden in die witte wonderwereld! Alle spierpijnen zijn na een heerlijke nachtrust helemaal verdwenen, evenals de zere klopknokkels.
Iedereen heeft weer reuze zin om kilometers te wandelen in die krakend verse sneeuw (Ans, Joke, Monique, Ella) of die strakke loipes te bedwingen (Matthea en Jalbert) of die prachtige pistes af te dalen (alle nog niet genoemden). Zo gezegd, zo gedaan, we togen rap met zijn allen naar die Rote 8. Robert kan inmiddels prima overweg met de krukskietjes, Suzan heeft voor het eerst achter de bi-unique gestaan en dat allemaal smaakt naar meer! De wandelaars hebben hun uiterste best gedaan om de mooiste sneeuwpop tevoorschijn te toveren (bekijk vooral de foto’s voor het beste resultaat). Daarna hebben de wandelaars Bert mee op sleeptouw genomen helemaal naar boven met die Rote 8. Het was schitterend, zowel het weer als het uitzicht.
De langlaufers hebben de loiperoute bij die Rote 8 tweemaal bedwongen, eenmaal linksom en eenmaal rechtsom. Uiteraard met behulp van ruime hoeveelheden warme chocola met slagroom.
Na het diner vertrok het grootste deel van onze groep met de bus naar Flachau, voor onze beruchte dansavond in die Musistadl. De live band viel helaas wat tegen maar daar werd de pret niet door gedrukt. We dansten tot het zweet op onze voorhoofden stond. Remco genoot van zijn bier en wij genoten van Remco. Het hoogtepunt was toch wel Goran die, uit zijn rolstoel getild door onze sterkste drie mannen, swingend over de dansvloer vloog.
En bij thuiskomst zijn we natuurlijk allemaal heel stilletjes heel braaf naar bed gegaan. En pas op woensdag 25 januari hadden we tijd om dit verslag te schrijven, waarvoor wij de wellicht ongeduldige lezers onze nederige excuses aanbieden.
Woensdag 25 januari
Smorgens vroeg werden we gewekt door onze Curacaose vrijwilliger. Om negen vertrokken we voor een halve dag naar de pistes, ten minste de lui die smiddags naar Filzmoos heen gingen .
Acht Personen bleven achter om hun skivaardigheden uit te breiden.
De anderen hebben genoten van een mooi arrenslee tocht waarbij de omgeving als een schilderachtig winterdecor voorbij trok, echt zoals een mooie kerstkaart er uit ziet, echt sprookjesachtig .Dat kan alleen maar in de bergen van Filzmoos.
Boven op de alm stond een heerlijke kaisersmarren op ons te wachten.
Tegen 12 minuten over zes ( 18:12uur ) werden de mensen die hun vaardigheden op moesten poetsen, opgehaald uit de Wilderalm waar ze na hun inspanningen de nodige rust genoten hadden.
De avond werd met een heerlijk 4 gangen diner afgesloten bij Birgit en Hubert.
Er was geen avondprogramma dus er werd heerlijk aan de bar of aan de tafels nagepraat over de mooie dag die we met zijn allen weer genoten hebben.
De aanmeldingen voor de bonte avond stroomden binnen.
Een groot gedeelte van de groep gaat er morgenochtend vroeg op uit ,om de vers getrokken sporen op de piste als eerste te gaan beroeren.
Dus het gaat niet laat worden in Hotel Hubertushof (of stiekem wel ).
Morgen meer.
Donderdag 26 januari
Op je vakantie in het pikkedonker je bed uit springen, dat doe je alleen maar voor iets heel gaafs. Na een snel en vroeg ontbijt vertrok om exact 11 minuten voor acht de bus met de vroege ploeg aan boord; in totaal 15 man die hoopten op een bijzondere dag. Nou, dat werd het! Het weer was perfect: ‘Kaiserwetter’ (strakblauw met stralende zon) op de top van de berg, halverwege her en der een mistbank. Vanuit de lift een prachtig gezicht, dat voortdurend veranderde en dus geen enkel moment verveelde. Vooral die eerste afdaling was supertof: een vrijwel lege, strak geprepareerde piste; beter kan gewoonweg niet!
We vlogen naar beneden, afwisselend in de zon en door de wolken. Eenmaal beneden weer rap naar boven en het ging maar door. Het is dat we soms moesten eten en dergelijke……Remco heeft zijn persoonlijk record verbeterd: 18 afdalingen! Met de vermelding dat het 19x had kunnen zijn ware het niet dat hij toch een keer een sanitaire stop moest maken. Samen met Barry heeft hij besloten dat hij dit record deze week en volgend jaar niet hoeft te verbeteren, vanaf nu gaat het niet meer om de getallen maar alleen nog om het plezier. Hoewel die 18 afdalingen vandaag elke keer weer dolle pret waren.
De bi-uniquers gingen ook los. Met zo nu en dan een wisseling van begeleiders en van apparaten, werden de mooiste afdalingen van deze week gemaakt. Nicole heeft haar krukskietjes inmiddels goed onder controle.
Peter was dit keer een riem vergeten, hetgeen betekende dat slechts een paar mensen even moesten wachten. Boven op de berg in de zon, dus dat was prima uit te houden. En een stuk beter dan een sleutel van de aanhanger vergeten (lees het verslag van reis 1). Dus ook bij Peter een stijgende lijn. Ga zo door, Peter!
Luciënne en Walter zijn afgedaald naar Flachau, daar scheen toevallig ook de zon, en daar zijn heerlijke terrassen. Dat is pas vakantie! Bruinverbrande koppies nu.
Jeanne, Mirjam, Suzan en Marga trokken vandaag met zijn vieren door de bergen. Mirjam heeft vandaag heerlijk gewedeld op haar favoriete bospaden. Inhalen kan ze inmiddels als de beste!
De wandelaars hebben vandaag ook vakantie gevierd en wandelden in de ochtend in alle rust van de ene lekkere koffie naar de andere. In de middag maakte Joke een afdaling in de bi-unique, met Reijer erachter. Topcombinatie!
De langlaufers hebben een mooie nieuwe route bij die Rote 8 ontdekt, beslist de moeite waard. Ella is helemaal weg van haar nieuwe materiaal.
De bonte avond gaat zo beginnen dus veel tijd om nu verder te schrijven is er niet meer. Maar wat enkelen van ons vanmorgen hebben gezien, is zo bijzonder indrukwekkend dat ik dat nog snel even meld: een unieke combinatie van een halo met drie bijzonnen. Zie de foto bij dit verslag.
De mooiste foto van de hele week.
Op de bonte avond, met Patrick als vanouds aan de knoppen en met Peter als flitsende presentator, trapte Remco af met een blote billenlied. Die jongen kan niet alleen skiën als een dolle maar ook swingen met de billen als een dolle. Iedereen swingde vrolijk mee. Daarna droeg Ella een paar ontroerende zelf geschreven gedichten voor, we hebben een ware dichteres in ons midden. Bovendien verraste ze ons ook nog met een zelf ingekleurde mandala, voor iedereen een uniek exemplaar. Haar veelzijdigheid kent geen grenzen.
Als volgende act trad een groep op in typisch Oostenrijkse kledij (dirndl en lederhosen) met daarbij enkele aanverwante details. Zij vertolkten het lied …Anton aus Tirol …. op zeer authentieke wijze. Dit mondde uit in een spontane polonaise waaraan vrijwel alle reisgenoten zingend en dansend deelnamen. Lang uitrusten daarvan konden we niet want het was al weer tijd voor onze klassieker ‘You never walk alone’. Zoals altijd weer een bijzonder gebeuren, allemaal met elkaar in een kring. En daarna waren we toe aan het ontgroenen van diverse nieuwe reisgenoten. Zij waren de afgelopen dagen door de oudgedienden al enigszins voorbereid, en ook al hadden ze geen flauw benul van wat ze te wachten stond, sommige gezichten stonden toch ietwat gespannen. Het liep ook dit jaar gelukkig allemaal goed af, op wat tijdelijk zwarte tanden na. De oplossing daarvoor was snel gevonden: een glaasje Oostenrijkse schnaps deed wonderen.
We hadden dit jaar, naast de oude ontgroeningsmethoden, een geheel nieuwe door een kleinzoon (13 jaar) van Ans in elkaar geflanste methode, iets met een glas bier en touwtjes waaraan getrokken diende te worden. Na Suzan moest ook Hubert eraan geloven (vanwege het 27e jaar dat we al bij hen te gast zijn, was het verhaal. Maar als dat niet zo was geweest, hadden we vast een andere reden bedacht, want we genoten allemaal van de acties van Hubert in deze).
Beiden deden het trouwens erg goed! En veel meer over onze ontgroeningen vertellen we hier niet want - wie weet - leest iemand dit verslag en denkt vervolgens: ‘dat wil ik ook, ik ga volgend jaar mee’. Dan ben je van harte welkom! Tip: bestudeer de foto’s als je nieuwsgierig bent waaraan we je blootstellen. Garanties geven we niet, vermoedelijk zit Bert nu al te broeden op een nieuwe methode.
Maar goed, terug naar vanavond: iedereen hoorde er nu helemaal bij (dat was trouwens al zo vanaf het begin van onze vakantie, maar nu ook heus helemaal officieel). Daar moest op gedronken worden! Met skiwasser, melk, een Weiszen of een schnaps, het feest bleef maar doorgaan (en de sneeuw bleef vallen)…..
Vrijdag 27 januari
----en toch zat iedereen deze ochtend vrolijk aan het ontbijt met enorme zin in deze laatste sneeuwdag. Allemaal behalve Robert, hij voelde zich helaas niet fit en bleef vandaag achter in het hotel. Robert, we hebben je enorm gemist overdag.
Onze reisleider had ons ’s ochtends in de bus nadrukkelijk verzocht om toch echt na half drie niet meer in de lift te stappen, want om drie uur stipt zou de bus naar het hotel vertrekken. Sommige fanatiekelingen persten het maximale uit deze dag, er werd tot op de minuut gerekend of een volgende afdaling nog lukte (ja, natuurlijk) en anderen kozen voor een ontspannen dagje wandelen, langlaufen of skiën en een bezoekje aan de winkel. Jalbert heeft vandaag een afdaling in de bi-unique gemaakt, daar had hij al dagen zin in dus dat werd hoog tijd. Man, wat een feest.
Barry heeft zijn plaats achter Remco voor een afdaling ( vrijwillig )moeten afstaan aan Reijer. Ook een leuke manier om de commando’s die aan een blinde jongen door een ander worden gegeven mee te maken. Het was voor beiden even wennen.
Bij de laatste rit omhoog namen we afscheid van onze Oostenrijkse liftboys, en zelfs bij hen werd soms een traantje weggeslikt. Tot over 51 weken, zij hebben er al reuze zin in om ons dan weer bij te staan.
Uiteindelijk vertrok de bus (met ons erin) slechts iets na drie uur, helemaal niet slecht van ons! Even langs de skiverhuur om alle geleende materialen terug te brengen en daarna werd het stuivertje wisselen in de diverse badkamers die ons in het hotel nog ter beschikking stonden. Fris geboend en met schone kleren aan zaten we allemaal (ja, ook Robert was gelukkig weer van de partij) aan ons laatste viergangen diner van deze week. Daarna werden diverse dankwoorden uitgesproken, medailles uitgedeeld en kregen onze reisleiders Bert en Peter een hartelijk en welgemeend applaus.
We werden geknuffeld en uitgezwaaid door Hubert, Birgit en Daniel, ook zij zien ons volgend jaar weer graag terugkomen. In de bus werd het al snel donker en stil, op wat gekuch na. Voor zover nu (zaterdagmiddag) bekend, heeft niemand corona opgelopen maar zijn het de normale verkoudheden in combinatie met enige vermoeidheid.
Zaterdag 28 januari
Goed aangekomen in Nederland, met onderweg slechts een kapotte ruitenwisser waar onze technische mannen wel raad mee wisten, togen we naar Duiven waar ons ontbijt klaarstond. De taxi van Goran en Luciënne stond al klaar dus daar was het eerste afscheid al……en vervolgens ging het afscheid verder in Zevenaar, Utrecht Waddinxveen en Rotterdam. De bus werd leger en leger, het haar van Jeanne werd in de bus nog even snel op orde gebracht,
diverse achtergelaten spullen vinden via de Mels B.V. ‘Gevonden voorwerpen SSO reizen’ snel hun weg terug naar de rechtmatige eigenaar.
Tja….het is voorbij……en al die prachtige herinneringen zitten toch maar mooi in onze hoofden gebeiteld.
Peter, HHHOOOEEE zit het met de reünie komend jaar?
heel veel dank aan de schrijfster deze X
Vrijdag 20 januari, zaterdag 21 januari
Op vrijdagavond leek het al direct helemaal mis te gaan: de bus bleek kapot voordat we erin zaten. De reisleider stuurde ons via de groepsapp een alarm waarna het probleem rap werd opgelost en we in een andere bus alsnog volgens planning vertrokken. Paniek voor niets en iedereen weer blij. Wat een feest om elkaar weer te zien! Ook de nieuwe reisgenoten voelden zich snel in de groep opgenomen. Na drie jaar duimen draaien, konden we eindelijk weer op pad. En de weersverwachting was ook al zo goed: we waren op weg naar verse sneeuw! Jippie! Tijdens de busreis werd volop gekletst en geslapen. Sommigen hebben de hele nacht kletsend doorgebracht, sommigen vooral slapend. Na een verder voorspoedige busreis arriveerden we tegen elven in een sprookjesachtig besneeuwd Hüttau, alwaar we hartelijk verwelkomd werden door Hubert, Birgit, Daniel, Peter en Jorine. We konden direct onze spullen uitladen en naar onze kamers brengen. Dat viel nog niet mee want de lift in het hotel weigerde plotsklaps zomaar om op te stijgen. Lag echt niet aan ons! Maar ook dit technische probleem werd vlot opgelost in samenwerking met alle verdiepingen. Waarna ons de bekende zaterdagse lunch (soep en pasta) werd geserveerd.
Na de lunch vertrokken de meesten van ons naar de skiverhuur. Waar ze gelukkig ook voorzien waren van langlaufmateriaal. Ella liep stralend blij met haar nieuwe langlaufmateriaal de winkel uit. Ter plekke had ze langlauflatten, -stokken en -schoenen aangeschaft, echt het nieuwste van het nieuwste met een ingenieus systeem om de schoenen te sluiten zonder veters te hoeven strikken. Dat ze dat nou nog niet voor skischoenen hebben bedacht…….
Vervolgens reden we door naar het dalstation van de skilift om daar de aanhanger te parkeren. En een paar begeleiders sprongen uit de bus om de piste te inspecteren. Dat bleek voor een enkeling een pittige afdaling te zijn, ondanks de goede sneeuw. Toch kwam iedereen weer veilig terug in het hotel. Waar volop werd gekletst, gelachen, genoten van een drankje. Tussendoor wat koffers uitpakken en een enkeling heeft het bed al even getest. Buiten begon de sneeuw alweer te vallen…..
Bij het diner namen we het heft in eigen hand; we schoven de tafels tot een gezelliger opstelling. Ondanks de gezelligheid begon de nachtelijke busreis zijn tol te eisen; aan de bar hangen nu nog enkele volhouders dikke pret te hebben maar velen zijn al onder het Oostenrijkse dekbed gekropen. Hopelijk droomt iedereen heerlijk en staan we morgen allemaal gezond weer op.
Laatste nieuws: het sneeuwt nog steeds stevig door. O, wat is dat toch mooi!
Zondag 22 januari
Enkele diehards bleken gisteravond nog tot diep in de nacht te hebben gezwoegd om alle bi-uniques startklaar te maken. Toch werd iedereen om 7 uur gewekt door een duo (vader & dochter). En al ruim voor achten zaten de meesten redelijk uitgerust aan het ontbijt. De bus vertrok met slechts een kleine vertraging; rond 9.15 zat iedereen in de bus. Ook ontbrak er geen handschoen of helm. En zelfs de sleutel van de aanhanger reisde met ons mee. Onderaan de piste pasten twee mensen ineens niet meer in hun skischoenen. Toch wel vreemd want gisteren bij de skiverhuur paste alles perfect. Maar niet getreurd, onze chauffeur Ronald reed net zo vrolijk als altijd met hen een extra rondje langs de skiverhuur. Zelfs op deze eerste wintersportdag werden al vele prachtige afdalingen gemaakt, loipes gekraakt en wandelroutes verkend. Ondanks het verzoek van Bert om het toch vooral deze eerste dag rustig aan te doen. Hou toch op Bert, deze prachtige sneeuw nodigt uit om
voluit te gaan. Zowel de langlaufers, skiërs als wandelaars bleven in de buurt van de Roter 8, dus tijdens de diverse pauzes werd het beregezellig in het restaurant aan de voet van de piste. Zelfs bij het hardwerkende personeel van het restaurant kon er op een gegeven moment een lachje vanaf. Zou ons plezier besmettelijk zijn?Rond vieren was iedereen weer beneden, zonder kleerscheuren of andere schade. Wel met pretogen en rode wangen. De bi-uniques hebben het prima gehouden: hulde aan onze nachtwerkers!
Hup allemaal in de bus, terug naar het hotel, douchen, een drankje en een babbeltje aan de bar, eten om zes uur….uuuhhh…..beetje later want om vijf voor zes sprongen er ineens nog een paar stinkende oksels onder de douche. Tijdens het diner hebben we gezamenlijk uit volle borst de jarige moeder van Remco toegezongen. En nu zitten we midden in de pubquiz en geeft Peter een rondje aan ons allemaal omdat ie ooit heeeeeeel lang geleden 50 is geworden.
Maandag 23 januari
Ons illustere wekduo kreeg ons ook vanmorgen allemaal weer op tijd aan het ontbijt. Inmiddels staan de blaren op hun knokkels van het kloppen op al die deuren dus voor het wekken morgenochtend wijzen we later vanavond een andere vrijwilliger aan. De bus vertrok best netjes op tijd en maakte een snelle tussenstop bij de skiverhuur want Bert was niet meer te houden en wilde met alle geweld vandaag met de langlaufploeg op stap. Daar heeft ie dan wel het juiste materiaal voor nodig, vandaar die tussenstop. De langlaufers stapten samen met de wandelaars als eersten de bus uit om de omgeving van Reitdorf onveilig te maken. De rest reed vrolijk in polonaise door naar die Rote 8. Alle skischoenen bleken nog steeds te passen en niemand was iets vergeten dus vandaag zaten we allemaal snel in de lift. De wolken hingen laag, de sneeuw viel gestaag, de zon kwam de hele dag nauwelijks tevoorschijn, het vroor dat het kraakte en bovenop de berg stond een stevige wind. Iedereen was dus dik ingepakt en dan zijn die gele hesjes bijzonder handig. Mirjam wedelde vrolijk over het bospad. Robert zat vandaag in de bi-unique en Herbert stond erachter, ze vlogen samen over de bulten.
Na de lunch had Walter wel zin in een tochtje per bi-unique en samen met Siebren ging ie op pad. Samen vielen ze om en samen stonden ze weer vrolijk op. Daarna stond Suzan te springen om ook een ritje in de bi-unique te maken. Gillend van de pret kwam ze naar beneden suizen, het echode door de bergen.
De langlaufers en wandelaars hadden het heel gezellig met elkaar, ze hebben een flinke tocht gemaakt, genoten van de verse sneeuw en heerlijk geluncht bij Klause. Ella was helemaal in haar element; met haar nieuwe latten ging ze als een speer. Bert had het wat zwaarder maar ja, wat dacht je dan ook, na 10 jaar niet op de latten te hebben gestaan? Na de middagtocht haalde Ronald ze allemaal weer op en bracht ze naar het restaurant onderaan die Rote 8 voor de hoognodige warme chocola met slagroom dan wel halve liters skiwasser of cola.
Vanmorgen hadden we her en der wat wisselingen van begeleiders bedacht. Dat bleek voor iedereen goed uit te pakken. Ondanks de grijze wolken en de kou is het een bijzonder vrolijke dag geworden.
In de bus op weg terug naar het hotel bleek Bert de meeste pijn te hebben. Spierpijn. Overal. Toch bleef ie lachen. Om ons. Wat een reisleider hebben we toch!
Tijdens het diner bood Barry spontaan aan om ons morgen te wekken. Ook weer geregeld. We hebben de pleisters al klaar liggen voor zijn knokkels. De aanmeldingen voorbereidingen voor de bonte avond stromen al binnen. Vanwege het enorme succes van Peter als quizmaster is hij ter plekke tijdens het diner gepromoveerd tot presentator/organisator van de bonte avond (die gelukkig nog heeeel ver weg is). Peter, van harte! Weer tijd voor een rondje?
Op het avondprogramma voor vanavond staat een wandeling door het dorp, op verzoek ingekort van twee uur naar 20 minuten. Gevolgd door de glühwein van Birgit, die vanavond verrassend lekker smaakte. Inmiddels zijn de spelletjes uit de kast getrokken, worden de meest wilde plannen voor morgen gesmeed, verhalen uitgewisseld en vriendschappen voor het leven gesmeed.
Dinsdag 24 januari
Wat is het toch mooi wakker worden in die witte wonderwereld! Alle spierpijnen zijn na een heerlijke nachtrust helemaal verdwenen, evenals de zere klopknokkels.
Iedereen heeft weer reuze zin om kilometers te wandelen in die krakend verse sneeuw (Ans, Joke, Monique, Ella) of die strakke loipes te bedwingen (Matthea en Jalbert) of die prachtige pistes af te dalen (alle nog niet genoemden). Zo gezegd, zo gedaan, we togen rap met zijn allen naar die Rote 8. Robert kan inmiddels prima overweg met de krukskietjes, Suzan heeft voor het eerst achter de bi-unique gestaan en dat allemaal smaakt naar meer! De wandelaars hebben hun uiterste best gedaan om de mooiste sneeuwpop tevoorschijn te toveren (bekijk vooral de foto’s voor het beste resultaat). Daarna hebben de wandelaars Bert mee op sleeptouw genomen helemaal naar boven met die Rote 8. Het was schitterend, zowel het weer als het uitzicht.
De langlaufers hebben de loiperoute bij die Rote 8 tweemaal bedwongen, eenmaal linksom en eenmaal rechtsom. Uiteraard met behulp van ruime hoeveelheden warme chocola met slagroom.
Na het diner vertrok het grootste deel van onze groep met de bus naar Flachau, voor onze beruchte dansavond in die Musistadl. De live band viel helaas wat tegen maar daar werd de pret niet door gedrukt. We dansten tot het zweet op onze voorhoofden stond. Remco genoot van zijn bier en wij genoten van Remco. Het hoogtepunt was toch wel Goran die, uit zijn rolstoel getild door onze sterkste drie mannen, swingend over de dansvloer vloog.
En bij thuiskomst zijn we natuurlijk allemaal heel stilletjes heel braaf naar bed gegaan. En pas op woensdag 25 januari hadden we tijd om dit verslag te schrijven, waarvoor wij de wellicht ongeduldige lezers onze nederige excuses aanbieden.
Woensdag 25 januari
Smorgens vroeg werden we gewekt door onze Curacaose vrijwilliger. Om negen vertrokken we voor een halve dag naar de pistes, ten minste de lui die smiddags naar Filzmoos heen gingen .
Acht Personen bleven achter om hun skivaardigheden uit te breiden.
De anderen hebben genoten van een mooi arrenslee tocht waarbij de omgeving als een schilderachtig winterdecor voorbij trok, echt zoals een mooie kerstkaart er uit ziet, echt sprookjesachtig .Dat kan alleen maar in de bergen van Filzmoos.
Boven op de alm stond een heerlijke kaisersmarren op ons te wachten.
Tegen 12 minuten over zes ( 18:12uur ) werden de mensen die hun vaardigheden op moesten poetsen, opgehaald uit de Wilderalm waar ze na hun inspanningen de nodige rust genoten hadden.
De avond werd met een heerlijk 4 gangen diner afgesloten bij Birgit en Hubert.
Er was geen avondprogramma dus er werd heerlijk aan de bar of aan de tafels nagepraat over de mooie dag die we met zijn allen weer genoten hebben.
De aanmeldingen voor de bonte avond stroomden binnen.
Een groot gedeelte van de groep gaat er morgenochtend vroeg op uit ,om de vers getrokken sporen op de piste als eerste te gaan beroeren.
Dus het gaat niet laat worden in Hotel Hubertushof (of stiekem wel ).
Morgen meer.
Donderdag 26 januari
Op je vakantie in het pikkedonker je bed uit springen, dat doe je alleen maar voor iets heel gaafs. Na een snel en vroeg ontbijt vertrok om exact 11 minuten voor acht de bus met de vroege ploeg aan boord; in totaal 15 man die hoopten op een bijzondere dag. Nou, dat werd het! Het weer was perfect: ‘Kaiserwetter’ (strakblauw met stralende zon) op de top van de berg, halverwege her en der een mistbank. Vanuit de lift een prachtig gezicht, dat voortdurend veranderde en dus geen enkel moment verveelde. Vooral die eerste afdaling was supertof: een vrijwel lege, strak geprepareerde piste; beter kan gewoonweg niet!
We vlogen naar beneden, afwisselend in de zon en door de wolken. Eenmaal beneden weer rap naar boven en het ging maar door. Het is dat we soms moesten eten en dergelijke……Remco heeft zijn persoonlijk record verbeterd: 18 afdalingen! Met de vermelding dat het 19x had kunnen zijn ware het niet dat hij toch een keer een sanitaire stop moest maken. Samen met Barry heeft hij besloten dat hij dit record deze week en volgend jaar niet hoeft te verbeteren, vanaf nu gaat het niet meer om de getallen maar alleen nog om het plezier. Hoewel die 18 afdalingen vandaag elke keer weer dolle pret waren.
De bi-uniquers gingen ook los. Met zo nu en dan een wisseling van begeleiders en van apparaten, werden de mooiste afdalingen van deze week gemaakt. Nicole heeft haar krukskietjes inmiddels goed onder controle.
Peter was dit keer een riem vergeten, hetgeen betekende dat slechts een paar mensen even moesten wachten. Boven op de berg in de zon, dus dat was prima uit te houden. En een stuk beter dan een sleutel van de aanhanger vergeten (lees het verslag van reis 1). Dus ook bij Peter een stijgende lijn. Ga zo door, Peter!
Luciënne en Walter zijn afgedaald naar Flachau, daar scheen toevallig ook de zon, en daar zijn heerlijke terrassen. Dat is pas vakantie! Bruinverbrande koppies nu.
Jeanne, Mirjam, Suzan en Marga trokken vandaag met zijn vieren door de bergen. Mirjam heeft vandaag heerlijk gewedeld op haar favoriete bospaden. Inhalen kan ze inmiddels als de beste!
De wandelaars hebben vandaag ook vakantie gevierd en wandelden in de ochtend in alle rust van de ene lekkere koffie naar de andere. In de middag maakte Joke een afdaling in de bi-unique, met Reijer erachter. Topcombinatie!
De langlaufers hebben een mooie nieuwe route bij die Rote 8 ontdekt, beslist de moeite waard. Ella is helemaal weg van haar nieuwe materiaal.
De bonte avond gaat zo beginnen dus veel tijd om nu verder te schrijven is er niet meer. Maar wat enkelen van ons vanmorgen hebben gezien, is zo bijzonder indrukwekkend dat ik dat nog snel even meld: een unieke combinatie van een halo met drie bijzonnen. Zie de foto bij dit verslag.
De mooiste foto van de hele week.
Op de bonte avond, met Patrick als vanouds aan de knoppen en met Peter als flitsende presentator, trapte Remco af met een blote billenlied. Die jongen kan niet alleen skiën als een dolle maar ook swingen met de billen als een dolle. Iedereen swingde vrolijk mee. Daarna droeg Ella een paar ontroerende zelf geschreven gedichten voor, we hebben een ware dichteres in ons midden. Bovendien verraste ze ons ook nog met een zelf ingekleurde mandala, voor iedereen een uniek exemplaar. Haar veelzijdigheid kent geen grenzen.
Als volgende act trad een groep op in typisch Oostenrijkse kledij (dirndl en lederhosen) met daarbij enkele aanverwante details. Zij vertolkten het lied …Anton aus Tirol …. op zeer authentieke wijze. Dit mondde uit in een spontane polonaise waaraan vrijwel alle reisgenoten zingend en dansend deelnamen. Lang uitrusten daarvan konden we niet want het was al weer tijd voor onze klassieker ‘You never walk alone’. Zoals altijd weer een bijzonder gebeuren, allemaal met elkaar in een kring. En daarna waren we toe aan het ontgroenen van diverse nieuwe reisgenoten. Zij waren de afgelopen dagen door de oudgedienden al enigszins voorbereid, en ook al hadden ze geen flauw benul van wat ze te wachten stond, sommige gezichten stonden toch ietwat gespannen. Het liep ook dit jaar gelukkig allemaal goed af, op wat tijdelijk zwarte tanden na. De oplossing daarvoor was snel gevonden: een glaasje Oostenrijkse schnaps deed wonderen.
We hadden dit jaar, naast de oude ontgroeningsmethoden, een geheel nieuwe door een kleinzoon (13 jaar) van Ans in elkaar geflanste methode, iets met een glas bier en touwtjes waaraan getrokken diende te worden. Na Suzan moest ook Hubert eraan geloven (vanwege het 27e jaar dat we al bij hen te gast zijn, was het verhaal. Maar als dat niet zo was geweest, hadden we vast een andere reden bedacht, want we genoten allemaal van de acties van Hubert in deze).
Beiden deden het trouwens erg goed! En veel meer over onze ontgroeningen vertellen we hier niet want - wie weet - leest iemand dit verslag en denkt vervolgens: ‘dat wil ik ook, ik ga volgend jaar mee’. Dan ben je van harte welkom! Tip: bestudeer de foto’s als je nieuwsgierig bent waaraan we je blootstellen. Garanties geven we niet, vermoedelijk zit Bert nu al te broeden op een nieuwe methode.
Maar goed, terug naar vanavond: iedereen hoorde er nu helemaal bij (dat was trouwens al zo vanaf het begin van onze vakantie, maar nu ook heus helemaal officieel). Daar moest op gedronken worden! Met skiwasser, melk, een Weiszen of een schnaps, het feest bleef maar doorgaan (en de sneeuw bleef vallen)…..
Vrijdag 27 januari
----en toch zat iedereen deze ochtend vrolijk aan het ontbijt met enorme zin in deze laatste sneeuwdag. Allemaal behalve Robert, hij voelde zich helaas niet fit en bleef vandaag achter in het hotel. Robert, we hebben je enorm gemist overdag.
Onze reisleider had ons ’s ochtends in de bus nadrukkelijk verzocht om toch echt na half drie niet meer in de lift te stappen, want om drie uur stipt zou de bus naar het hotel vertrekken. Sommige fanatiekelingen persten het maximale uit deze dag, er werd tot op de minuut gerekend of een volgende afdaling nog lukte (ja, natuurlijk) en anderen kozen voor een ontspannen dagje wandelen, langlaufen of skiën en een bezoekje aan de winkel. Jalbert heeft vandaag een afdaling in de bi-unique gemaakt, daar had hij al dagen zin in dus dat werd hoog tijd. Man, wat een feest.
Barry heeft zijn plaats achter Remco voor een afdaling ( vrijwillig )moeten afstaan aan Reijer. Ook een leuke manier om de commando’s die aan een blinde jongen door een ander worden gegeven mee te maken. Het was voor beiden even wennen.
Bij de laatste rit omhoog namen we afscheid van onze Oostenrijkse liftboys, en zelfs bij hen werd soms een traantje weggeslikt. Tot over 51 weken, zij hebben er al reuze zin in om ons dan weer bij te staan.
Uiteindelijk vertrok de bus (met ons erin) slechts iets na drie uur, helemaal niet slecht van ons! Even langs de skiverhuur om alle geleende materialen terug te brengen en daarna werd het stuivertje wisselen in de diverse badkamers die ons in het hotel nog ter beschikking stonden. Fris geboend en met schone kleren aan zaten we allemaal (ja, ook Robert was gelukkig weer van de partij) aan ons laatste viergangen diner van deze week. Daarna werden diverse dankwoorden uitgesproken, medailles uitgedeeld en kregen onze reisleiders Bert en Peter een hartelijk en welgemeend applaus.
We werden geknuffeld en uitgezwaaid door Hubert, Birgit en Daniel, ook zij zien ons volgend jaar weer graag terugkomen. In de bus werd het al snel donker en stil, op wat gekuch na. Voor zover nu (zaterdagmiddag) bekend, heeft niemand corona opgelopen maar zijn het de normale verkoudheden in combinatie met enige vermoeidheid.
Zaterdag 28 januari
Goed aangekomen in Nederland, met onderweg slechts een kapotte ruitenwisser waar onze technische mannen wel raad mee wisten, togen we naar Duiven waar ons ontbijt klaarstond. De taxi van Goran en Luciënne stond al klaar dus daar was het eerste afscheid al……en vervolgens ging het afscheid verder in Zevenaar, Utrecht Waddinxveen en Rotterdam. De bus werd leger en leger, het haar van Jeanne werd in de bus nog even snel op orde gebracht,
diverse achtergelaten spullen vinden via de Mels B.V. ‘Gevonden voorwerpen SSO reizen’ snel hun weg terug naar de rechtmatige eigenaar.
Tja….het is voorbij……en al die prachtige herinneringen zitten toch maar mooi in onze hoofden gebeiteld.
Peter, HHHOOOEEE zit het met de reünie komend jaar?
heel veel dank aan de schrijfster deze X